Kumi Town & Hospital

Hallo volgers!

Na alweer vijf weken in het prachtige Kumi te vertoeven wordt het hoog tijd voor een (flinke) blog. Het avontuur begon gelijk met een goede test toen Iris en ik uiteindelijk met 12 uur vertraging en twee omboekingen in Entebbe aankwamen. Gelukkig konden we daarna geheel volgens plan een dag bijkomen aan het heerlijke zwembad van Red Chili Hideaway, alvorens we ons door Joseph de privéchauffeur naar het Kumi Electives Guesthouse lieten rijden. Een 8 uur durende rit gevuld met gospelmuziek (daar zijn we even van genezen), casave, gebakken banaan, nuts en een suikerstick. Kon slechter.
Ons tijdelijke huisje bleek boven verwachting. We werden hartelijk verwelkomd door Dana en Eline met mislukte pannenkoekjes. Sorry Dana, de intenties waren goed. Daarnaast is het prima gemeubileerd, hebben we ieder zowaar een tweepersoonsbed en blijkt onze surrogaatmama Agnes een prima vervanging. Moet goedkomen!

De eerste drie weken hebben Iris en ik ons coschap ingevuld op de maternity, ofwel de gynaecologie en obstetrie. Het ziekenhuis alhier beslaat een ‘compound’ waarop verschillende gebouwtjes staan met elk hun eigen functie (zalen, operatiekamers, kerk, etc.). Elke dag begint met een morning devotion in de Hall of Hope, waarbij we op donderdags luidkeels mogen zingen en dansen bij de Praise en Worship. Verschrikkelijk vals maar oh zo leuk! De zalen zijn in een heel andere staat dan wij gewend zijn. Het is er vies, de bedden zijn ontzettend krakkemikkig, er is een tekort aan middelen en personeel en aan muizen dan weer een teveel. Bij de eerste aanblik van de zalen was ik behoorlijk onder de indruk, maar het is bizar om te merken hoe snel alles eigenlijk ook weer went.
Onze eerste werkdag was gelijk een om niet te vergeten, aangezien ik bijna op een levenloos baby’tje ging zitten. Het meisje hadden we aan het begin van de ochtend nog gezien vanwege flinke achteruitgang in gewicht. Ze was geboren met 24 weken zwangerschap en had een geboortegewicht van 1400 gram. Inmiddels was ze 4 weken oud en slechts 900 gram. We hebben haar nog uitgezogen en beademd, maar helaas is ze ’s avonds toch overleden. De tweede dag zagen we onze eerste operatie, waarbij een vrouw zojuist had besloten gesteriliseerd te willen worden. Ze kon gelijk door naar de OK, waar de buikoperatie onder enkel een lokaal verdovingsprikje werd uitgevoerd. Met grote ogen keken we toe. Veel van de jonge moeders zijn eigenlijk zelf ook nog een kind. Gisteren is er nog een meisje bevallen van 13 jaar oud. Daarnaast zijn de gezinnen hier ontzettend groot en weten mensen weinig af van family planning. Dana en Eline hebben een presentatie gegeven over family planning en de vasectomie, maar de lacherigheid en onwetendheid omtrent dit onderwerp zal helaas nog wel even blijven. Onze eerste bevalling was ook een bijzondere gewaarwording. Vrouwen lopen nog rustig rondjes door de tuin en het ziekenhuis, waarna bij onderzoek blijkt dat ze volledig ontsloten zijn en het hoofdje al bijna te zien is. Niks geen pijnstilling. Heel wat anders dan de bevallingen die we beiden in Nederland hebben bijgewoond en bewonderenswaardig! De vrouwen zijn echt ontzettend sterk. Aan de andere kant lijkt er geen sprake of plaats te zijn voor emoties. Er overlijden regelmatig baby’s en jonge kinderen doordat ze (te) laat hulp zoeken of krijgen en doordat de juiste middelen lang niet altijd beschikbaar zijn. Dit risico speelt een rol in de grote hoeveelheid kinderen die mensen krijgen, men houdt er ‘simpelweg’ rekening mee. Het deed ons dan ook goed toen een vader luid en duidelijk over de zaal liep te verkondigen dat hij zo happy was met zijn apio en adungo, oftewel de tweeling, terwijl hij ze enthousiast in de hoogte hield. Daarna gaf hij net zo blij aan toe te zijn aan definitieve family planning. Wat een held.
Sinds vorige week hebben we ons aangesloten bij de chirurgische afdeling. Aangezien de dagen hier veelal kort zijn en de arts soms plots verdwijnt voor wat ‘resting’ vanwege hun dag- en nacht werkpatroon, hebben we nog niet veel patiënten gezien. Gezellig is het in ieder geval wel. Onze grote vriend Dr. Ivan komt regelmatig langs om een biertje te klinken en Dr. George wilde zowaar bij een weekendtripje aansluiten. Maar helaas, de plicht riep!

Naast onze aanwezigheid op de zalen en de OK’s proberen wij ons vooral in te zetten op het gebied van public health. We zijn al op veel outreaches geweest waarbij we onder andere scholen hebben bezocht voor het bieden van informatie omtrent hygiëne en carrière. Ook zijn we inmiddels behoorlijk ervaren in het voorzien van hpv- en tetanusvaccinaties, het voldruppelen van kleine mondjes met vitamine A en tevens zijn er al tientallen kinderen door ons ontwormd. Jep, dat doen ze hier. Mark, de Australiër die Iris en ik eerder in Red Chili hadden ontmoet, heeft ons nog enkele dagen bezocht en twee outreaches mogen meehelpen. Leuk als fotograaf, vriend en handig als maatje voor alle kindjes! Afgelopen week hebben we ook een traditional healer bezocht. Wat ons hier opvalt is dat men vaak de behoefte heeft om iemand te kiezen. Eerder mocht ik dit aan den lijve ondervinden toen Steven de verpleegkundige een absolute voorkeur voor Iris bleek te hebben. Een yoga (hallo) of handdruk zat er voor mij niet in, totale ignore gewoon omdat het kan. Bij de traditional healer bleek de voorkeur andersom, Iris werd geen blik waardig gegund en de foto achteraf blijft een hilarisch memorabel plaatje voor in de boeken.

De middagen en weekenden zijn hier altijd gevuld. Alle vier zijn we erg actief van aard en als ware liefhebbers voor Endiro’s cappuccino reizen we minstens een keer per week af naar Mbale, een stad op een uurtje rijden. Het uurtje voelt soms wat langer in de volgestouwde matatu, maar ach, de koffie en nabijgelegen zwembad is het waard. Vorige week bezochten we het prachtige Sipi en afgelopen weekend hebben we een dagje in Soroti doorgebracht voor een duik in het zwembad en de resterende zwemlessen aan Joseph. Frog, plane, pencil: we kunnen het inmiddels dromen. Dat er een paar meter verderop een grote groep afrikanen in het chloorbad werd gedoopt onder luide muziek en gejuich, dat namen we maar op de koop toe. Bekijks hadden we zeker, met ons zwemtalent en kleurrijke bikini’s. Daarnaast zijn we regelmatig in Kumi Town te vinden voor een rondje over de markt en wat spelletjes onder het genot van een cola. Kumi Hospital ligt als oud lepraziekenhuis op ongeveer 7 km afstand van Kumi Town en bereiken we (niet ongebruikelijk met zijn allen) op een bodaboda. Ook staat er een concert van Sheeba op de planning aankomende vrijdag in Soroti, de lokale muzikale held. Aangezien we ons al snel volledig thuis voelden en het nodige vriendschappelijke voorwerk door Dana en Eline was gedaan, genieten we nu van een hoop gezelligheid met de lokale bevolking. Eline is inmiddels weer in ons koude kikkerlandje, maar samen met Dana, Iris, Dr. Ivan, mama Agnes en vriend Joseph zullen we vrijdag een dansje wagen op de inmiddels bekende muziek.
De weekendtripjes zijn ook zeker niet saai of suf te noemen. Zo bezochten we het Pian Upe wildreserve in de dikke Landrover van de Medical Director, waarbij onze verplichte ranger Stella ons vergezelde op een safaritochtje en ons kon beschermen tegen wilde dieren. Het enige wilde dier dat we zo’n beetje hebben gezien bleek ikzelf te zijn. Stella heeft heerlijk de hele reis een dutje gedaan op de VIP frontseat in onze auto, waarbij ze me voortdurend onder schot heeft gehouden. Toen we de volgende dag met vervanger Faustino op Hanimals jacht gingen (jawel, Hanimals), kon ook hij mij niet afdoende beschermen. Zonder pardon loodste hij me in een bijennest, waarna ik al rollend de rotsen af ben gekelderd met ten minste 20 bijensteken in mijn bezit. Inmiddels kunnen we er om lachen, maar het wachten op een mogelijke anafylactische reactie was toch echt geen pretje.

Doordat we ons zo thuis voelen en veel mensen hebben leren kennen, hebben we inmiddels een begrafenis en verjaardagsfeest mogen bijwonen. Dana en Eline hadden eerder ook nog een trouwerij meegemaakt. Ik vind het bijzonder om me zo snel onderdeel van de community te voelen. Ons witte kleurtje als ware Mzungu helpt hierin zeker, maar ik kan niet anders dan zeggen dat de Oegandezen een ontzettend welkom volk zijn, altijd blij zijn je te zien en ondanks de bestaande armoede alles delen. Daarnaast is het land prachtig en ontzettend groen door de afwisseling van zon en regen. Door voor langere tijd hier te wonen leer je op een bijzondere manier het land, de cultuur en de mensen kennen. Ik vind het fijn me geen echte toerist te voelen en hier daadwerkelijk een fijn thuis te hebben. Laat het duidelijk zijn dat ik nog lang niet terugkom, de tijd gaat me al veel te snel! Nog slechts 2.5 weken in het ziekenhuis en dan kunnen deze Mzungu’s nog een dikke drie weken door het land tuffen in hun fourwheeldrive. Yoga!

P.S. De foto's volgen, internet werkt niet mee ;)